حوزه‌ی کاربردی یا مناسب بودن یک سنسور فشار برای استفاده در یک ناحیه‌ی خطرناک، توسط علائم و نمادهای ثبت شده روی تجهیز تعیین می‌شود.
به طور کلی، سنسورهای فشار ذاتا ایمن که دارای علامت Ex ia هستند را می‌توان در Zone 0 («خطرناک‌ترین» ناحیه) استفاده کرد، البته چند شرایط دیگر را نیز باید در نظر گرفت.
دیگر انواع محافظت در برابر احتراق نیز قابل استفاده در Zone های دیگر Ex هستند. به طور مثال، هم سنسورهای ذاتا ایمن (Ex ia یا ib) و همچنین ضد انفجار (Ex d) را می‌توان در Zone 1 استفاده کرد. برای کاربردهایی در Zone 2، می‌توان از دستگاه غیر مشتعل (Ex n مثل Ex nA) استفاده کرد.
از طرفی، انتخاب یک تجهیز اندازه‌گیری فشار تنها وابسته به Zone و مدت زمان حضور ترکیبات انفجار نیست و به عوامل دیگری نیز بستگی دارد، به طور مثال، طبیعتِ گازهای موجود و انرژی احتراق مورد نیاز آن‌ها؛ در نتیجه تمام سنسورهای فشار ذاتا ایمن را نمی‌توان در Zone 0 استفاده کرد. مناسب بودن سنسورهای فشار برای Zone های مختلف Ex تا حد زیادی به اتصال الکتریکی آن‌ها محدود می‌شود. اینکه چه طراحی سنسور فشاری مناسب چه ناحیه‌ی خطرناکی است، در دیتاشیت و یا در گواهی و تاییدیه‌ی بررسی نوع EC اعلام می‌شود.
اگر یک سنسور فشار تاییدیه ATEX داشته باشد می‌توانید از دستگاه کتگوریِ 1 G در Zone 0، دستگاه کتگوریِ 2 G در Zone 1 و 3 G در Zone 2 برای کاربردهای گازی استفاده کنید.
اگر یک سنسور فشار برای دسته‌بندی ½ G علامت خورده، می‌توان آن را در Zone 1 در جوار Zone 0 نصب کرد.
در مورد تجهیزات الکتریکی برای تمام مناطق انفجاری (به جز نواحی firedamp: گازهای قابل اشتعال موجود در معادن زغال سنگ) باید تفاوت بین انرژی مورد نیاز برای احتراق گازهای موجود را در نظر گرفت.
علاوه بر طبقه‌بندی براساس دمای احتراق، گازها همچنین بر اساس خطر انفجار، به گروه‌های IIA و IIB و IIC تقسیم‌بندی می‌شوند. گازهایی که در دسته‌ی IIC قرار دارند بیشترین خطر انفجار و IIA کمترین خطر انفجار را دارند.
تجهیزاتی که دارای علامت IIC هستند را می‌توان برای IIA و IIB نیز مورد استفاده قرار داد. تجهیزاتی که دارای علامت IIB هستند را می‌توان برای IIA نیز مورد استفاده قرار داد.